De afgelopen maanden kwam ik terecht in een stevig transformatieproces. Het leven bracht me een groot geschenk en daarbij hoorde ook een stevig verlies. Ik probeerde me halsstarrig vast te houden aan een oude definitie van mezelf: aan wat me drijft, waarnaar ik verlang, welke waarden ik heb en waar mijn grenzen liggen. Tot ik moest toegeven dat dit geen soelaas bood. Alles verandert, zelfs mijn eigen omlijning. Behoorlijk letterlijk op dit moment.

Met mijn hoofd en mijn lijf vol verandering, stortte ik me in het nieuwe avontuur. Ik verhuisde, probeerde me te redden in een nieuwe taal en startte een opleiding. Toen ik arriveerde met mijn camionette in het zuiden van Frankrijk voor de eerste module van cranio-sacrale therapie, voelde ik eindelijk voor het eerst een beetje stilstand. Op de plek waar ik sliep, werd ik warm ontvangen door een grootmoeder en haar kleindochter van 3.

Toen we kennismaakten, voelde ik onmiddellijk een levendig contact tussen mij en dit kleine pittige meisje. “Hoe heet je?”, vroeg ik. “Ananda.” “Amanda?” “Nee, ANANDA!!!”
Een beetje later drong haar betekenis diep tot me door: zij die vreugde plezier of verheuging brengt. Ik begreep dat kinderen in essentie deze boodschap brengen. Vreugde. Plezier. Verheuging. Liefde. Ananda daagde me stevig uit om in het nu te zijn en mijn praktische bezorgdheden te parkeren. Om te genieten van deze nieuwe interactie en van de eenvoudige maar warme maaltijd die voor me stond. Ze verbaasde en amuseerde me. Ik heb veel kinderen ontmoet en ik denk dat geen enkele driejarige me ooit serieus de vraag “En, wat doe jij van werk?” heeft gesteld. Ik antwoordde: “Ik speel met kinderen en help ouders om hen te begrijpen en om hen beter te helpen.” Dit leek haar te vervullen, net zoals mijn camionette. Op mijn beurt was ik ook geïntrigeerd en als vanzelf fantaseerde ik een gelukkig en perfect gezin rondom dit meisje.

Tijdens de middagpauzes van de opleiding leerde ik de moeder van dit meisje beter te kennen. Ze bleek één van mijn nieuwe docenten te zijn. Opnieuw voelde ik een soort van vanzelfsprekend contact. Vervolgens werd ik meegenomen in het verhaal van dit kind. De fantasie die ik had, verbrokkelde snel. Ik kreeg wel bevestiging van wat ik al wist: Ananda hinkte een stapje voor op de ‘normale’ ontwikkeling en komt waarschijnlijk in aanmerking voor de etiketjes ‘hoogbegaafd’ en ‘hoogsensitief’. Net zoals de meeste kinderen waarmee ik werk en makkelijk contact maak. Wat me verbaasde was dat haar levensverhaal allerminst evident of perfect was. Verlies is naast de vreugde die ze in haar naam draagt, ook een rode draad in haar bestaan.

Hierover wou ik meer weten. Waarin verschilt deze opvoeding van de ‘normale’ opvoeding? Wat maakt dat dit kind en haar potentieel niet van elkaar gescheiden zijn? Hoe komt het dat dit kind zo veerkrachtig en levendig is? Ik kreeg hier een bevredigend, simpel en wondermooi antwoord op dat ik graag deel in een volgende blog.
Voor vandaag wil ik houden bij waar alle begaafde en sensitieve kinderen (en volwassenen) mee worstelen. Ook Ananda. En ook ik, voor mijn camionette eindelijk goed tot stilstand kwam.

Ananda’s moeder riep mijn hulp in toen ze haar dochter tijdens één van de opleidingsdagen ontroostbaar huilend aan de telefoon kreeg. Niets hielp en het ging al uren door. Haar grootmoeder, die een prima band met haar kleindochter heeft, had alles al geprobeerd en voelde zich hulpeloos. Mijn docent vroeg zich hardop af of het misschien de opkomende storm zou zijn, die haar dochter voelde aankomen. Ik spoorde haar aan om iets verder te zoeken dan dat. Een storm is voor gevoelige kinderen niet bedreigend. Tenzij er misschien een lastige (traumatische) ervaring aan gekoppeld is. Zelf had ik een idee in mijn hoofd dat ik nog even bij mezelf hield tot haar moeder ook op dit idee kwam (een therapeutentrucje haha). Ananda was de dag ervoor voor de eerste keer gaan logeren bij een vriendinnetje. Ze had er zelf om gevraagd en het was een succeservaring geweest. Daarna ging ze rechtstreeks logeren bij haar grootmoeder. Nog nooit was ze 2 volle dagen na elkaar van haar moeder gescheiden geweest.

Beetje bij beetje begreep Ananda’s moeder wat tot de kortsluiting geleid had en wat haar dochter precies nodig had. Begaafde en sensitieve kinderen zoals Ananda hebben een goed zicht op de toekomst. Ze weten wat ze willen en gaan er op volle gas naartoe. Ze zoeken voortdurend uitdagingen en groeisituaties op. Tegelijkertijd hebben ze een soort van ingebouwde noodrem. Deze gaat van werking wanneer er te veel nieuwigheid is. Ook al hebben ze deze zelf opgezocht. De prikkels die bij nieuwe uitdagingen horen, krijgen ze niet allemaal tegelijkertijd verwerkt. Dit geeft kortsluiting. Het systeem blokkeert. Logisch, als je op volle gas vooruitgaat en tegelijkertijd remt! Wat ze zo’n moment nodig hebben is liefde, veiligheid en voorspelbaarheid. Kortom: de warme armen van mama. Dit geeft hun brein rust. Rust die broodnodig is om alle informatie en gevoelens die horen bij nieuwe ontwikkelingssprongen te verwerken: de opwinding, de vreugde, de angst, het verdriet…

Ik kreeg die rust in de opleiding. De warme maaltijden die onverwacht voor me klaarstonden deden mijn hart verzachten. De chocoladebroodjes voor twee die mijn medestudenten me kochten nog meer. 5 dagen hetzelfde stevige opleidingsritme was intens maar ook diep kalmerend. Ik wist op elk moment waaraan ik toe was. Wat een verademing in deze periode van verandering die ik, net zoals Ananda, zelf opgezocht en gekozen had.

Ananda op haar beurt, kreeg deze rust bij haar moeder thuis. Toen ze begreep wat er speelde, ging ze haar dochter meteen ophalen. Ondanks dat het niet zo gepland was, nam ze de volgende dag een paar uur vrij als docent en bakte samen met haar dochter een taart om mee te nemen naar de volgende speelpartij. Zo eenvoudig was de oplossing. Een andere docent kon 2 uur invallen en niemand (buiten ik) had goed door dat er iets veranderd was. Het leven regelt zichzelf op het moment dat je verzet laat gaan en durft meedrijven op de stroom. Voor Ananda maakte deze flexibiliteit een wereld van verschil. In no time was ze klaar voor het volgende avontuur. Ook ik stapte na 5 dagen opleiding met nieuwe energie terug mijn camionette in.