In een interview wordt gevraagd aan kinderpsychiater Binu Singh of ze aan yoga doet of meditatie. Licht schertsend antwoord ze: “Ik doe het zoals tandenpoetsen, het hoort bij mijn zelfhygiëne.” Voor haar is het meer een manier van zijn van elke dag. Niet iets om in het weekend te doen met de kinderen op een gekleurde yogamat of op een duur meditatiekussen. Het is een wijs antwoord dat tegelijkertijd de hype uit het oosten demystificeert (het is iets normaals!) en de Instagram filter ervan afhaalt (je hebt er niets voor nodig!). Ik ben het er helemaal mee eens. Met onze drang om veel yoga en meditatie te ‘doen’, laten we vooral zien dat we het ‘zijn’ verleerd zijn en dat ons echte leven soms verre van een bezield leven is.

Graag wil een stukje eigen ervaring delen. Ik versleet namelijk toch veel metaforische tandenborstels het afgelopen jaar. Van bamboe uiteraard. Met gewone fluotandpasta want mijn tandarts wees me na een controle met te veel gaatjes op de gevaren van te ver doorgedreven freakisme. Tijdens mijn sabbatjaar bracht ik veel dagen op een meditatiekussen door. Ergens onderweg ben ik de tel kwijtgeraakt, zoveel dus. Van het thuisfront kreeg ik de vraag waarom ik dat deed. Ging ik voor verlichting? Was ik het noorden helemaal kwijt? Was het een nieuwe hobby die ze niet zo begrepen en wou ik zoals gewoonlijk hard gaan?

Net zoals Binu Singh zou ik yoga of meditatie nooit een hobby noemen. Hobby’s zijn plezierig en dat adjectief past niet echt. Alleen gekken zitten 10 dagen voor hun ‘plezier’ stil op een kussen. Was ik dan gek? En mijn vrienden die voor 20 of 30 of 49 dagen zitten helemaal van ’t padje? Niet echt, want je moet behoorlijk kunnen doorzetten (of doorzitten) in het begin. Een enkeling ervaart een lange stilteretraite pure gelukzaligheid. De meerderheid gaat door een resem van minder grote aardse geneugtes. Ook ik dus: verveling, onrust, angst, woede, frustratie… check. Was het groepsdruk? Bedenkelijk want je kent je de anderen niet. Toch voel je veel verbinding. Je gaat samen door een proces en nadien voelt het alsof je nieuwe vrienden hebt gemaakt. Zonder één woord te zeggen. Magie. Doe je het voor de hoogtepunten? Ook niet, want die leer je, net zoals de dieptepunten, zo snel mogelijk loslaten. Je leert snel dat een verlangen naar een bepaald resultaat contraproductief werkt. De geest wil vasthouden, maar zo werkt dit spel niet.

Het is moeilijk om de juiste woorden te vinden maar ergens tussen het gewaarworden van al die vervelende emoties, pijnlijke plekken in mijn lijf en nutteloze gedachten (ik heb hard mijn best gedaan om één zinvolle gedachte vinden terwijl ik daar zat maar het is me helaas niet gelukt), groeide er ook een speciaal soort van vertrouwen. Eén waarvoor de juiste woorden niet echt bestaan. Of misschien wel, maar dan is de kans groot dat ook iemand vindt van niet. Of ik het nu God, liefde, spirit, Shiva, Shakti of pachamama noem, dit vertrouwen groeide en vibreerde diep in mijn binnenste. Tijdens lastige momenten, die nu eenmaal eigen zijn aan het leven, voel ik het nog steeds nazinderen. Het geeft me een ankerpunt, waar mijn schip ook heendrijft. Ook tijdens fijne momenten is de vibratie merkbaar. Ik herken een kracht die groter is dan mezelf. En durf hier volop te verkondigen dat ik me gedragen voel. Los van alles wat me normaal gezien vasthoudt in het leven: mijn job, mijn vaste stek, mijn geliefde, mijn vrienden, mijn kleine en grote gewoontes…

Raad ik dan een stilteretraite aan? Misschien. Je moet verdomd veel goesting hebben én het is absoluut geen vervanging voor therapeutisch werk. Denk je dit wel, dan doe je aan Spiritual Bypassing (als ik aan iets een hekel heb!) en dat kan zelfs gevaarlijk zijn. Zoals altijd is evenwicht alles. Er zijn momenten waarop stilzitten absoluut zijn waarde heeft. En soms moet je de koe bij de horens vatten en gewoon doen.Te veel meditatie kan dus een perfect excuus zijn om niet te doen wat het leven van jou vraagt. Alleen jij kan antwoorden op die vraag of het zinvol voor jou zou zijn. Op dit eigenste moment zou het voor mij heel comfortabel zijn om NU op mijn kussen te gaan zitten en niets te doen. Want… het is verdomd spannend en kwetsbaar en uitdagend om dit te schrijven en te delen en er staat te veel ‘en’ in deze zin en toch heb ik precies dit NU te doen. Delen die handel dus.