Zonet stuurde mijn lief me een filmpje van zijn dochter die op het voetpad met haar skateboard sierlijk bochtjes leert pakken en auto’s links (of rechts) laat liggen. Ze is stoer en veilig in het roze ingepakt, haar lievelingskleur. Tussen jongens- en meisjesdingen maakt ze niet echt onderscheid en het skateboard vroeg ze al voor haar 5e verjaardag. Uiteindelijk kwam de verrassing 2 jaar later toen haar papa zichzelf ervan overtuigd had dat het wel kon. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook voorzichtigheidsvragen stelde toen ze de eerste keren de straat op gingen in de grote stad. Zouden jullie niet beter naar het park gaan? Ga er toch wat dichter naast lopen. Wat als ze valt? Hij stelde me gerust, het zou wel lukken: Mijn dochter weet waar de grenzen liggen, is behendig, extreem leergierig én ik ben erbij. Het duurde niet lang tot ik een grote fan was van dit soort half-gevaarlijk spel. Elke keer wanneer ze elkaar fier aankijken na een nieuw kunstje, deel ik mee in de vreugde en ben ik er meer en meer van overtuigd dat dit -pas op, dit is gevaarlijk- spel heel belangrijk is voor de ontwikkeling van kinderen.

Ik zou het hier nu ook kunnen hebben over meer lego, tractors, werkgereedschap en skateboarden voor meisjes. Toch is dit is geen pleidooi voor genderbewust (of zelfs genderneutraal) opvoeden. Buiten dat ik dit niet zo bijster interessant vind (als je goed naar kinderen luistert, dus onbevooroordeeld, pik je vanzelf op wat ze nodig hebben en wat ze leuk vinden), zijn er belangrijkere zaken die diep ingebakken zitten in onze natuur én cultuur en die wat schijnwerpers kunnen gebruiken. Laten we het op het eerste gezicht onschuldige woordje ‘voorzichtig’ bekijken. Of een variant erop: ‘Pas op, dit is gevaarlijk’. Buiten dat ‘voorzichtig’ een duidelijke boodschap verhult (er kunnen heel veel verschillende betekenissen onderliggen), verliest ze elke mogelijke betekenis wanneer ze maar dikwijls genoeg herhaald wordt. Ik daag je uit om te tellen hoeveel keer je in één dag ‘voorzichtig’ tegen je kind zegt. Onthoud daarbij dat wat we vaak horen, zijn waarde verliest. Zo werkt ons brein.

Mijn lief zegt dus niet ‘voorzichtig’ wanneer zijn dochter de wereld verkent op haar skateboard. Hij geeft wel precieze aanwijzingen. Legt uit waar ze haar voet moet zetten, hoe ze haar lichaam moet houden (zak een beetje door je knieën, dan heb je meer evenwicht), wanneer het tijd is om af te remmen. Een ‘stop’ gebruikt hij alleen wanneer een absolute grens bereikt wordt en de veiligheid in het gedrang komt te staan: Stop, oversteken doe je altijd met je skateboard aan de hand.

Eén van de dingen die ik dus absoluut geweldig aan mijn lief vind, is dat hij van nature gevaarlijk spel in goede banen weet te leiden. Zonder te veel theorie erbij weet hij dat het belangrijk is voor de ontwikkeling van zijn kind en begeleidt hij haar prima. Ik checkte zonet even waarom hij aanvankelijk twijfel voelde om een skateboard te kopen. Hieronder zat blijkbaar geen angst voor ongelukken. Wel luiheid omdat hij wist dat hij zelf zou moeten leren skaten. Gelukkig voor zijn dochter was die luiheid niet absoluut;-) Het resultaat is een kind dat haar grenzen kent en durft uit te dagen, zelfstandig is, zelfvertrouwen heeft en ook nog eens goed is in emoties uitdrukken. Hoewel deze dingen niet veel met elkaar van doen lijken te hebben, zijn ze veel meer met elkaar verbonden dan je zou denken. Over de rol van lichaamsbewustzijn bij emotieregulatie schrijf ik een volgende keer graag meer. Zonder te veel moeilijke woorden erbij. Beloofd!