De afgelopen maanden had ik het voorrecht om diep te duiken in zwangerschaps- en geboorteprocessen. Niet alleen dat van mezelf en mijn kleintje, maar ook dat van vele andere mamababy’s en babymama’s.
Dat kwam niet helemaal uit het niets want voor ik zwanger werd, startte ik een opleiding cranio-sacrale therapie. Tijdens de zwangerschap betekende die opleiding heel veel voor me en samen met mijn baby van 8 weken volgde ik de laatste module over het hele proces van de zwangerschap. Hoewel iedereen me voor gek verklaarde (“Alleen met de baby op de trein naar Zuid Frankrijk, zou je dat wel doen?”) moest en zou ik gaan.
Dat was natuurlijk niet zomaar. Het eerste echte stukje verwerking van een stressvolle zwangerschap deed ik daar samen met mijn baby op de schoot en aan de borst. We beleefden opnieuw het hele proces van eicel tot minimensje tot op celniveau. Dat maakte veel los bij mij en bij mijn baby. Ze huilde zoals ze nog nooit huilde. Ik troostte en wiegde urenlang en ging wanneer het kon in parallel proces gedragen door de hele groep. Een eerste stuk schuldgevoel wrikte zich los en ik ging naar huis als een mama met veel meer ruimte voor haar kleintje. Missie geslaagd.
Toen ik voelde dat zulke reisjes geen plezierreisjes meer waren maar me te veel kostten, zette ik de opleiding ‘on hold’. Hoe graag ik ook deze weg professioneel verder wilde bewandelen. Groot was dan ook mijn verbazing toen het leven opnieuw deze kans bood.
Terwijl ik de datum van het heropenen van mijn eigen praktijk maar vooruit bleef schuiven omdat mijn eigen proces nog ruimte nodig had, kreeg ik de uitnodiging om mee in de praktijk te duiken van een collega osteopaat en perinatale therapeut.
Tijdens haar sessies met mama’s, papa’s en baby’s, zag ik hoe universeel de diepe processen zijn die ik zelf ook ervaren had: het zoeken als ouder, het schuldgevoel over de niet perfecte zwangerschap of bevalling, de transformatie van ‘maagd naar moeder’ en ook de enorme kracht die vrijkomt als processen voltooid worden.
En dat voltooien of verwerken, dat gaat in stapjes. Op de vooravond van mijn dochtertje haar eerste verjaardag voelde ik de drang om de geboorte terug levend te maken.
Ik belde met haar papa en sprak met mijn mama die allebei van de geboortepartij waren. We overliepen het hele proces opnieuw. Als het kon, had ik de 3 vroedvrouwen die er van begin tot einde bij waren ook nog opgebeld. De geboorte was natuurlijk en allesbehalve makkelijk, maar traumatisch was ze op geen enkel moment. Ik prijs me gelukkig. Ze haalde een diepe kracht in me naar boven die ik sindsdien elke dag gevoeld heb. En naast die kracht, ervaarde ik ook zoveel nabijheid want ik baarde mijn dochtertje niet alleen. Aan elke hand en voet werd ik ondersteund en voor élke wee kreeg ik letterlijk een stoot oxytocine in de vorm van een knuffel. Mijn geboorteteam zorgde voor wonderen.
Dit alles heeft me tot in het diepst van mijn ziel geherprogrammeerd.
Als de vliezen tussen de werelden openscheuren, dan komt er zoveel kracht vrij dat niets meer op zijn oude plaats staat. En dan wil je gaan zitten en even kijken naar waar alle brokstukken gevlogen zijn. Alleen kan dat niet altijd, want moederen is intens. Een halve koffie lauw opdrinken is een hele prestatie dat eerste jaar. Tijd maken voor eigen processen, een luxe die ik en vele andere mama’s niet altijd hebben. Een sessie bij een osteopaat of therapeut kan dan helpen. Zelf voel ik de nood, wanneer er zich een nieuwe periode aankondigt. De goesting om de praktijk terug open te doen, die borrelt hier al een tijdje. En daarbij hoort dat ik mijn kleintje weer een stukje verder loslaat. Niet makkelijk. Dus ik plan een sessie in om te vertragen en me ondersteund te voelen bij die stap.
In andere tijden zouden alle vrouwen van de stam rond het vuur gezeten hebben op de vooravond van de eerste verjaardag van een nieuw kleintje en samen het geboorteverhaal opnieuw vertellen. Terwijl ik me voorneem om ervoor te zorgen dat ik mijn koffie vanaf nu wel warm binnenkrijg, beeld ik me in dat deze vrouwen me toespreken. Ze zeggen “Zie je, hoe sterk je bent.” en “Jonge mama’s die worden beschermd, daar is een speciaal soort kracht voor waar je op mag vertrouwen.” en “Je bent nu een van ons, wij doen dit samen.”
