Ik ging nog eens een blog schrijven. Relevant onderwerp gekozen dat in de media kwam: check. Mijn gedachten geordend in categorieën en een mening gereed: check. Tijd gemaakt: check. Ik kwam niet verder dan enkele zinnen die hakkelden en kwakkelden en de eerste bocht niet heelhuids doorkwamen. Dan maar een kritische terugblik op wat wel stroomde en ik kwam weer terug bij mijn eigen proces van moeder worden. Daarover kan ik met gemak en goesting blijven schrijven.
Voor de eerste keer mama worden -of de overgang maken van ‘maiden’ naar ‘mother’- is zo’n groot ding, dat ik mezelf soms amper herken als ik in de spiegel kijk. Wat niet helpt is dat dat soms ook lang geleden is, dat kijken in die spiegel.
Al schrijvend krijg ik mijn eigen spiegelbeeld terug te pakken en neem ik de tijd vast die razendsnel doortikt. Welkom nieuwe kraaienpootjes! Hoezo er staat al een week 3 wasmanden te schreeuwen? Ze wordt bijna een jaar, wat?!
Tegelijkertijd kom ik in syncroniciteit met de tijd die ook traag voortmeandert. De dagen rijgen zich vanzelf aan elkaar terwijl we het simpelste doen wat er bestaat: wandelen, spelen, eten of slapen.
Maar er is meer dan dat transformatieproces. Ik vertelde ook tussen die lijntjes door een kwetsbaar verhaal. Van een zware zwangerschap en een krachtige geboorte. Van een familie waarvan de puzzelstukjes in verschillende landen verspreid liggen. Van toch nog samen plezier en zorgen delen en van toch ook alleen heel veel vuile was draaien. En natuurlijk van wasmanden laten staan omdat té veel geen optie is.
Het is ook een verhaal van dankbaarheid in het kwadraat. Niet in het minst voor dit kleine wonder dat me er elke dag aan herinnert dat het leven zo’n groot cadeau is en vooral NU is. Ook voor iedereen die mee supportert, steunt en gelooft.
En zo soms wanneer het ook maar even kan, een verhaal van verdriet en boosheid en alles wat bij rouwen hoort, maar dan in kleine verteerbare babybrokjes.
Ik vroeg me af of ik dat eigenlijk wel kon maken, zo’n volle zaal vol digitale supporters zoeken voor mijn persoonlijke verhaal. En nu het weer niet lukt om over iets professioneels te schrijven, klinkt er weer dat stemmetje van ‘zou je wel?’.
Dat stemmetje heet schaamte en erbij hoort ook een stukje schuld. Emoties die diep kruipen en lelijk huishouden wanneer ze in onze binnenkamer gevangen zitten. En emoties die zo bij ouderschap horen.
Een vriendin zei ooit treffend: “Wanneer je ouder wordt, krijg je daar gratis een schuldgevoel bij.” Dat wist ik wel want in de therapiekamer zag ik alle ouders waarmee ik ooit werkte, ja allemaal zonder uitzondering, met dat schuldgevoel worstelen. Ik begreep het pas helemaal toen ik zelf mama werd.
Het ging niet zomaar over, dat schuldgevoel over die stressvolle zwangerschap en die pijnlijke keuzes die ik maakte. Ik ging actief op zoek naar hulp en naar handvaten. Want alleen zo verdwijnt schuld, door het anders aan te pakken en jezelf te vergeven dat je het toen niet beter kon.
Om adios goodbye en adieu tegen de schaamte te zeggen, richtte ik me al schrijvend tot een volle zaal die luidkeels zong: “maar jij doet dat geweldig, tralala”. Schaamte transformeert als je stopt met verstoppertje spelen en alle delen van jezelf durft te tonen. Ook de lelijke en degene met nieuwe kraaienpootjes en denkrimpels. Weg met de filters en de perfectiedrang.
Wat ik nooit verwacht had, was dat door publiekelijk op mijn bek te gaan, ik zoveel mooie verhalen terugkreeg over onperfect maar bezield ouderschap. Niet alleen online, ook gewoon in het echte leven als ik brood kocht, reisde of een cursus volgde. Soms moest ik gaan checken in de spiegel of de initialen van Onbewust Alleenstaande Moeder misschien op mijn voorhoofd getatoeëerd stonden want zo leek dat wel.
Dus wat mij betreft, is wat je gratis en voor niks bij dat schuldgevoel dat je gratis en voor niks bij dat ouderschap krijgt, een lidkaart van een speciaal clubje. Een clubje dat je overal ter wereld kan vinden in alle lagen van de bevolking. Een clubje waarin iedereen elkaar zo goed als het kan probeert te begrijpen en te steunen. Een clubje dat geen onderscheid maakt en zegt “Hé kom erbij, zo erg is dat niet. Je doet het goed, wacht nee: je doet het geweldig”. Het is het clubje van de mama’s.
Het enige nodige voor die lidkaart? Een klein beetje moed om jezelf te durven tonen. Twijfel je toch nog of je mee wil doen? Doe het toch maar want kom, het is gezellig hier.
