“ Spelen, dat kan ik niet! Ik moet me ertoe verplichten om met mijn zoon te spelen, erg hé! Na 5 minuten ben ik het gewoon beu. Volgens mij ben ik daar gewoon veel te serieus voor.”

Ik moet grinikken want ik herken deze gedachten en gevoelens. In mijn therapiekamer waar spelmateriaal opdringerig kan schreeuwen, tonen ouders meer dan hun ongemakkelijkheid rond dit thema. Schuld- en schaamtegevoelens zijn niet mals als je denkt te falen in je ouderschap. En zo onnodig want spel wordt door velen fout gedefinieerd.

Deze keer is de context anders. Een kennis biecht haar zielenroerselen op en vraagt nadrukkelijk om feedback. Ik ken haar al een beetje en ben blij dat ik mijn gebruikelijke voorzichtigheid mag laten varen.

“He Annemie, helemaal waar dat jij een goeie denker bent maar dit is toch dikke onzin. Hoe zit dat dan tijdens je dagelijkse momentjes in de natuur. Ben je dan serieus, denk je jezelf dicht? Of als je iets moois creëert, ben je dan ongeïnspireerd en saai? Of als je je outfit kiest, volg je dan ‘de regels’?”

Ze moet lachen, haar vijandige gedachtenstroom staat even on hold. Ze kijkt me met wat verbazing aan. In deze ruimte tussen gedachten, kan ik alle pijn voelen die hoort bij het gemis aan connectie met haar zoon.

Het is tijd dat we spelen uit het kinderhoekje halen door er op de eerste plaats anders over te denken. Spelen doet de alleenstaande vader met de uitpuilende boekenkast wanneer hij ‘s avonds voorleest aan zijn drie jongens. Alle boeken van Roald Dahl. Hij verzuipt bijna, maar een leesbeurt missen? Dat nooit!

Spelen doet de moeder die haar dochter toont hoe kleuren en vormen en stoffen combineren en plezier heeft als ze samen een nieuwe outfit componeren.

Spelen doet de vader die altijd werkt in de wachtzaal en deze keer geen zijn computer vergeten is. Hij maakt een prachtige tekening voor zijn zoon die aangemeld is wegens emotieregulatieproblemen. Spelen doen mijn vrienden wanneer ze met hun baby en 2 peuters enkele weken gaan kamperen met een minimum aan planning. Deze zin voor avontuur bracht hen zoveel jaren geleden bij elkaar en is nog steeds even levend.

Wat al deze ouders doen en meegeven met hun kinderen is de rijkdom en de verademing van een gereguleerd zenuwstelsel. Eén dat open staat voor wat er gebeurt in het moment. Eén dat zich laat leiden door nieuwsgierigheid en niet door vooropgestelde plannen of volle agenda’s. Eén waarin groei zich spontaan ontvouwt. Dieren hebben ook geen didactisch gezelschapsspel nodig om hun kroost te leren hoe je groot word. Ze zijn. En dat is genoeg.

Laat net dat aanwezig zijn voor ons allen zo’n grote uitdaging vormen. Je doet het alvast niet door tegen je zin een half uur vol te houden en een gezelschapsspel te spelen omdat de therapeut het gezegd heeft.

In het moment zijn -of met andere woorden ‘spelen’- is de zoektocht durven aangaan naar wat jou warm maakt en hoe je dit kan delen met je kinderen. Het is ook eerlijk zijn en nee durven zeggen tegen wat je verveelt en iets voorstellen wat je wel bevalt. Spelen is jezelf ontdoen van de beperkende overtuigingen errond. Iedereen kan spelen. En niemand kan jouw manier van spelen voorschrijven.

Een tijd later geeft Annemie me onverwacht feedback: “He merci. Ik dacht echt dat ik niet kon spelen en sinds we dat gesprek hadden ben ik er anders over gaan denken. Je had gelijk, ik kan dat wel.”