Sinds vorige week ben ik aan het zoeken welke toon en welke woorden ik het best gebruik in deze blog. Ik weet perfect wat ik wil zeggen en toch krijg ik geen letter op papier. Ergens sluimert de schrik om zweverig over te komen. Daarnaast is het ook gewoon moeilijk om iets wat in se niet in woorden te vatten is, toch te beschrijven. Zonder omwegen en met een tikkeltje onhandigheid dan maar…

Toen ik met de moeder van Ananda sprak (zie vorige blog) vroeg ik haar hoe het komt dat haar kind zo sprankelend door het leven fietst. Dit ondanks een moeilijke start en tot op de dag van vandaag veel onvoorspelbaarheid. Ergens verwachtte ik te horen dat Ananda de smaak van suiker nog niet kende, nog nooit een scherm of een crèche van dichtbij gezien had, dat haar moeder een expert in emotiecoachend opvoeden is en dat ze op een plek wonen waar liefde overstroomt en helpende handen in overvloed zijn. Zonder te ontkennen dat bepaalde condities wel degelijk invloed hebben, kreeg ik een antwoord dat voorbijging aan gezond verstand en opvoedings-extremisme;-) Tegelijkertijd begreep ik heel goed wat ze zei.

Hier dus het omstreden antwoord: “Ik spreek met de ziel van mijn kind. De laatste tijd is het wat moeilijker omdat ze groter wordt en ik het daarom wel eens vergeet.” Ananda’s moeder gaf me enkele voorbeelden van hoe een emotioneel quasi onmogelijk te hanteren situatie, haast op magischer wijze keerde. Toen Ananda nog een foetus en later een baby was, sprak ze innerlijk vaak met haar: “Help me, geef me richting, toon me wat je nodig hebt. Ik zal alles doen wat in mijn machte is. Ik ben er”. Alsof Ananda dit gehoord had, ontstond er richting en duidelijkheid. Geen perfecte situatie of een perfect gezin. Wel beweging. Samen transformeerden ze de chaos in mogelijkheden. Zonder een stappenplan uit een opvoedingsboekje.

Wat voelde ik toen ik dit antwoord hoorde? Allereerst herkenning. Het klopt. Wanneer ik met kinderen werk die op dat moment ook in onmogelijke situaties zitten, verhoud ik me precies op dezelfde wijze tot hen. Ik spreek niet altijd in woorden, maar communiceer dat ik er ben, dat ik luister, dat ik hen wil begrijpen en mee op zoek zal gaan. Ik zie hun volle potentieel en verbind me met liefde in mezelf. In alle omstandigheden. Dus ook als ze heel lastig gedrag vertonen. Ook tot ouders richt ik me zo. Al is dit iets meer tricky. Want, net zoals Ananda’s moeder aangaf, het denken neemt het zo snel over als je met gewone woorden spreekt en graag mee problemen wil oplossen. Spreken met de ziel vraagt andere woorden en een andere instelling.

Vervolgens deed het me ook en een tikkeltje de filosofische en sociologische toer opgaan. Wat is de ziel? Op welke manier kan ik hem definiëren zonder te vervallen in goedkoop dualistische denken dat ziel van lichaam onderscheidt, goed van slecht en probleem van oplossing? Waarom is het niet typisch voor deze tijd om je tot de ziel te verhouden? Wat maakt dat ik ongemakkelijkheid voel om hierover te schrijven? Genoeg stof voor meer en ook allemaal niet zo belangrijk. Ben je toch getriggerd? Laat het me weten, ik breek graag voor de hobby mijn hoofd nog een stukje verder over deze materie.

Ten slotte kwam ik gelukkig terecht bij een soort van pragmatisme: Op welke manier kunnen ouders spreken met de ziel van hun kind als de situatie onmogelijk is of zo aanvoelt? Als emoties te overspoelend zijn? Als bepaalde dingen niet te veranderen zijn en pijn doen (zoals een diagnose, een moeilijke familiesituatie, een traumatische gebeurtenis…)?

Het is niet moeilijk. Spreken met de ziel is iets wat een moederhart vanzelf kan. Het maakt geen onderscheidt. Het aanvaardt. Het is niet cerebraal. Het spreekt woorden van liefde, verbinding en vertrouwen. Een beetje zoals die van Ananda’s moeder: “Help me, geef me richting, toon me wat je nodig hebt. Ik zal alles doen wat in mijn machte is. Ik ben er”.

Gewoon dat.

Voel maar of dit klopt voor jou. Of er iets in beweging komt. Of je er bent.

Precies op die plek, praat je met de ziel.

Oefenen maar!